Outside The Classroom

My wife, Princess, was the one who introduced me to  St. Pio od Pietrelcina or Padre Pio. Last Thursday, we visited his chapel in Libis, Quezon City. We heard stories about people visiting this chapel praying for different things and just like them, I want to see the place para humiling.

Maaga kaming umalis sa Alabang, 7am kasama ang isa naming kaibigan. When we reached the place, inakala naming mahihirapan kaming makita siya pero hindi. Nakapa-daling puntahan ng chapel niya sa Libis. Maraming tao ang nasa harapang ng chapel, nakapila at naghihintay na makapasok sa loob.

May anong kaba sa puso ko when we entered pero kabang hindi nakakatakot kundi kaba na masaya. Ang daming tao sa loob. Nakaluhod, nakatayo, naglalakad, nagbabasa, nagbubulungan, nagdadasal. 

Nawala ang kaba pag-upo namin. Maraming tao pero parang bilang tumahimik. Nakatingin ako sa altar at sinumulang magdasal. Sa muling pagkakataon, nagdasal ako na parang bata. Sinabi ko sa Diyos ang mga bagay na nasa puso ko, Lahat sinabi ko sa Kanya. Matapos ang aking pagdarasal, muli akong umupo sa tabi ni Cess. Hinawakan ko sandali ang kamay nya at alam niya na kung ano ang gusto kong sabihin.

Inikot ko ng tingin ang paligid ng chapel at sabi ko sa sarli ko “Ano kaya ang ipagdarasal nila?” Then saglit kong pinikit ang mga mata ko at muling nagdasal.

Sa araw na ito, masasabi kong pinakinggan ako ni Padre Pio at ng Diyos. And I am truly thankful for this life that He gave me. At kung ano man ang hiniling ko, alam ko that in His time, ibibigay niya ito sa akin.

Prayer of Pope John Paul II to St. Pio of Pietrelcina
Pope John Paul II recited this prayer
on the occasion of the canonization of Padre Pio, June 16, 2002

   Teach us, we pray, humility of heart,
   so that we may be counted
   among the little ones of the Gospel
   to whom the Father promised to reveal
   the mysteries of His Kingdom.
   Help us to pray without ceasing,
   certain that God knows what we need
   even before we ask Him.
   Obtain for us the eyes of faith that will help us recognize
   in the poor and suffering, the very face of Jesus.
   Sustain us in the hour of trouble and trial and, if we fall,
   let us experience the joy of the sacrament of forgiveness.
   Grant us your tender devotion to Mary,
   mother of Jesus and our Mother.
   Accompany us on our earthly pilgrimage
   toward the blessed Homeland,
   where we too, hope to arrive to contemplate forever
   the Glory of the Father, the Son, and the Holy Spirit.    Amen

For more prayers visit: http://www.padrepiodevotions.org/pioprayers.asp

read this blog about the Padre Pio Chapel:http://www.berkatrice.com/2008/07/st-pio-chapel-in-libis-quezon-city.html 

my wife’s blogsite: http://scribblesonair.blogspot.com/

For mass schedules, visit www.saintpiocenter.com

Title: When I Hear You Call, Artist: Gary Valenciano, Album: Rebirth, Label: Universal Records, Released: 2008, Number of Tracks: 15

"chor, kailangan"- Tatay

Ang mga kasama ko sa Missionaries. Ang mga may letra sa damit at ang ilan lang sa mga nalala kong mga pangalan. Ito ang nagiisiang picture ko na kasama sila. Kuha ito sa Luneta. (Oo ako yung Justin B. ang bangs na may letter M.)

Ang Missionaries of Charity at matatagpuan sa Tayuman Tondo Manila in front of the Immaculate Concepcion Church.

Naalala ko si Bb. Pizarro. Siya ang Filipino teacher namin sa Jose Abad Santos High School na nag-train sa akin sa larangan ng talumpati, sabayang pagbigkas at balagtasan. Isang stage play ang ginawa namin noon tungkol sa mga street children and until today, memorize ko pa rin ang tula na tinuro nya sa amin.

Ms. Pizarro is the one wearing a green blouse. Ninang ko din siya sa kasal. Kita mo ba yung batang kulot at payat? Oo, ako nga yan!

BATANG LANSANGAN

Batang langsangan…

Lumalaboy, walang patutunguan.

Ang bangketa ang overpass ang aming tahanan.

Sa lamig ng gabi, dyaryo’t karton lang ang aming higaan.

Ni walang pampainit sa giniginaw naming mga katawan.

Heto kami, marumi, mabaho, natutong magbisyo…

Kinukundena ng malinis na mundo

Sino nga ba ang interisado,

na kami ay handugan ng tunay na serbisyo?

Wala….Meron….

Ah…Baka sakali, ang gobyerno

baka sakali, ang simbahan…

baka sakali…..

Kayo?

Ang mga larawan ng mga batang ito ay aking nakuha sa aking paglalakad sa Sta. Cruz Manila. Hindi nila alintana ang dumi ng tubig na nasa fountain sa tapat ng simbahan.

iamchockencabo

May ilang mga bagay tayong nakikita araw-araw pero hindi natin napagtutuunan ng pansin. Pero kung lalapitan at susuriing mabuti, meron itong kakaibang katangian na iyong hahangaan.

“Bakal at Bato”

Kuha sa PNR malapit sa Makati

“Kokorokok”

Ang mga manok sa Bluroze Farm

“Isang Katok”

Isang bahay na luma sa Taal, Batangas

“Liwanag at Panalangin”

Sa labas ng simbahan sa Taal, Batangas

“Ano ang kulay ng buhay?”

Lampara sa Calleruega

“Isang Kagat”

Pinipig Ice cream sa Sabah, Malaysia

“Lumang Tambayan”

Isa sa maraming bahay ng pamilya Puno sa Calatagan, Bantangas

“Pagkatapos ng Ulan”

Isang lumang kubo sa isang park sa Sabah Malaysia

“Araw sa Casa”

Sa isang pader ng mga bahay sa napaka-gandang Casa San Pablo

“Sa ibabaw ng mga bato”

Mga lalagyan ng kandila sa Hacienda Isabella

“Mga Sagwan ni Kuh”

Sa isang pasilyo ng Hacienda Isabella na pagmamayari ni Kuh Ledesma

“Kandelabra”

Stand para sa mga kandila sa chapel ng Light of the Word Retreat House sa Silang Cavite

“Sa ilalim ng mga Salamin”

Ito ang bubungan ng isang overpass patungong glass museum sa Tacoma,Washington

“Proud Halaan”

Tinda sa famous Seattle Public Market sa Washington

“Red Bangka”

Isang bangka sa Loboc River sa lalawigan ng Bohol

When my friend Paul “Koy” Aquino introduced me to photography, hindi na ako tumigil. When we went to the US para GSE program ng Rotary International, dun ko nabili ang una kong DSLR Camera na pinangalanan kong Rebel. Ipinapaalam ko pa sa aming kabiyak ang pagbili dahil hindi mura ang camera na gusto ko. Nuong simula basta kuha ng kuha…kahit ano, relo, pagkain sa plato, alikabok sa ibabaw ng tv, sapatos….lahat na ata nakunan ko na para lang matuto.

Mga larawan ng mga taong kakilala ko at di ko kilala ang koleksyon na ito. Isang pitik…isang mensahe.

Feel free to post your comments. Enjoy.

“Si Koy”

Isang kaibigan na totoo sa maraming bagay. Salamat at nakakita ako sa iyo, kay Van, Ate Ge at Ken ng mga kapatid. Maraming Salamat sa iyong pagbabahagi ng kaalaman mula sa photography hanggang sa buhay. Sobrang dami kong natutunan sa inyo mga Koy at Ate. Hanggang sa muli nating pagkikita.

“Bunso”

She is our sunshine. There’s no dull moment when your with Jen. Cess and I love her kahit bihira nya kaming bisitahin sa Alabang. I admire how she makes people happy. Her cheerfulness brings light sa lahat ng makakasama siya.

“Paghihintay”

Sa dami ng lugar na napuntahan ko, laging may isang bata akong nakikita na tila naghihintay. Tulad ng batang ito, sa Taal Batangas, isang supot na may lamang mga kandila ang dala-dala. Naghihintay sa kanyang Nanay na nagtitinda sa harap ng simbahan. Sa kanyang mga mata nakita ko ang sagot sa tayong kung bakit siya naghihintay. Tulad ng lahat sa atin, naniniwala siya na sa paghihintay na ito ay may pag-asang paparating. Kailangan lang ay maniwala.

“Para kay Lola”

I admire how my relatives in Tacoma, Washington preserved Filipino values. When I met them for the first time in 2009  kala ko mahihirapan ako dahil iba ang mga kinalakhan namin lugar. Bukod sa pagdugo ng ilong ko kaka-english, lupang sinilangan lang pala ang pinaka-iba namin. Magalang ang mga bata and the they still practice what a typical filipino kid do. They love adobo, they know their family history, they still call me kuya (kahit uncle nila ako), They respect the elders, they love their siblings. Kung sila na nasa ibang bansa ay ganito, bakit maraming batang pinoy na nasa Pinas ang nagpupumilit na maging kamukha  sa kilos at sa pag-iisip ng mga american teen superstars!?

“Isang Ngiti”

Para sa mga volunteers, wala ng mas maganda pang kapalit kundi ang makitang naka-ngiti ang mga batang tulad nila. Sapat na ang isang ngiti para mapawi ang pagod at para masabing may mabuti akong nagawa para sa aking kapwa ngayon.

“Gitna ng Dagat”

Ano ang tinatanaw ng batang ito sa malayo? Doon kaya naghihintay ang kanyang mga magulang o doon siya papunta at papalayo sa kanyang mga magulang? Hindi ko din alam ang sagot. Ang tanging panalangin ko ay sana wala ng bata na kailangang maglayag sa gitna ng dagat ng nag-iisa…

“Pasan”

Tignan mo ang kanyang mga mata….at sabihin mo sa akin kung bakit kailangan niyang pasanin ang mga problemang hindi niya pa lubusang nauunawaan. Iinom ako ng buko para mapawi ang aking uhaw pero paano ang kanyang uhaw sa pag-aaruga ng magulang at pananabik na makapaglaro tulad ng ibang bata?

Never did I imagine myself becoming a teacher. When I was a kid, I always saw myself as a future movie actor like Christopher De Leon or a famous singer like Martin Nievera or Gary Valenciano.  Madalas yun lang ang laman ng isip ko dahil inisip ko na may posibilidad na hindi ako makatapos ng pag-aaral dahil “mahirap lang kami.”  o‘Mahirap lang kami” Ito ang lumang salita na ayaw na ayaw kong naririnig. Noon pagsinasabi ko to, nagagalit ang tatay ko. Ngayon, tuwing naririnig ko ito, naaalala ko ang mga sinabi ni Tatay. “Hindi dahilan ang kahirapan para tumigil kang abutin ang mga pangarap mo. Hindi dahilan ang kahirapan para isipin mong kawawa ka at maisip mo na hindi mo kaya o wala kang magagawa….” 

Saka na nati pag-usapan ang tungkol sa mga una kong sinabi. Balik tayo sa kung ano ang handa ko ng ikuwento. Ang seminar na pinuntahan ko nuong isang linggo……

From April 05 to 08, together with some teachers from my school, I attended the National Education Conference at the Manila Hotel. Higit sa 2500 teachers ang attendees ng conference na ito at talaga namang dinaig ang mga pila sa sinehan sa dami namin. At first medyo nakakagulat ang dami. Sa isip-isip ko, itong dami kaya naming ito ay magiging kasing dami ng matututunan namin?

Upon registration, medyo naging madali dahil my speacial lane para sa aming mga invited ng FAPE (Fund for Assistance to Private School). Ang classic part ng registration na talagang nagpapangiti sa akin ay ang bibigay nilang seminar kit. Hindi nga ako nagkamali. Isang envelop ng mga handouts and program, isang ID at ang inaabangan ng lahat, mula sa isang sponsor na publishing house….. ang kulay orange na bag….matingkad na orange bag na bagay na bagay sa mga teachers ng all boys’ school.

Medyo di maganda ang pwesto namin nung first session dahil halos nasa likod kami. Buti nga lang at may 6 na malalaking screen sa paligid ng  venue. Nagsimula ang program ng, off course, medyo late sa inaasahang simula. Ang magandang boses ng emcee ang nagpagising sa amin. Sabi nga ng isang kasama ko “Parang boses ng Hollywood  actor ang boses niya.”  Siya si Fr. Roderick Salazar Jr., SVD na Regional Secretary for Asia of International Office of Catholic Education. 

The first keynote speaker was DepEd Secretary, Hon. Armin C. Salazar Jr., SVD. In his talk he said that “learning takes place, many times, outside the classroom.” Bigla kong naalala yung high school pa ako…sinabi din sa amin yun ng teacher ko sa English na si Ms. Lagasca. Tinatawanan lang namin yung idea na yun noon dahil, literal namin siyang nararanasan….sa labas talaga kami ng classroom nag-aaral. “Ang totoo”, sabi ko noon, “wala lang talaga tayong classroom kaya dito tayo sa labas…palusot lang nila ma’am yung outside the classroom. hahahahahaha.”

Ako ay produkto ng public school system. Jose Rizal Elementary School sa Tayuman Tundo at malapit sa Pritil (palengke), Jose Abad Santos High School sa Binondo na ngayon ay isa ng mall na pag-aari ng mga intsik, at sa City College of Manila sa Escolta na ngayon ay may annex na malapit sa SM Manila. Hindi naging madali ang pag-aaral sa public school dahil talagang patibayan ng sarili dito. Iisipin mo kung kaya mo bang makipagsabayan sa mga dyip at mga trak para makatawid ka, makakapag-aral ka ba ng mabuti kung ang classroom mo amoy CR kahit na ilang classrooms pa ang pagitan bago ang lugar kung nasaan ang CR? Imagine yung mas malapit s CR ang room? Maraming pagsubok na pagdadaan para lang makuha ang diplomang pangarap mo at ng iyong buong angkan.

Ngayong nagtuturo ako sa isang paaralan na may magandang pasilidad, aircon classrooms, mabangong CR, maayos na cafeteria ilanag bagay ang naiisip ko. Bakit may mga estuyante akong nagrereklamo dahil mainit sa classroom? Bakit may nagsasabing madumi ang CR nila? Bakit sila nagtatanong ng ganito? Kung nakikita lang nila ang sitwasyon ng ibang mga estuyante, maiisip pa kaya nilang magtanong ng ganito?

Ilang mga teachers ang nakilala ko sa seminar na ito. Mga teachers na muling nagpalala sa akin kung gaano kalaki ang tungkulin at responsibilidad ang dapat naming gampanan para  aming mga mag-aaral. Iba-ibang mukha ng guro ang nakita at nakilala ko sa apat na araw ng seminar. Isa-isahin natin ang ilan sa kanila:

1. Dr. Adelantada Supladita y TaasKilay:

Siya ang guro na may doctorate degree, hindi basta-basta ang gurong ito dahil siya ay principal ng isang paaralan. Maganda ang cellphone niya at dalawa pa. Maganda ang damit, parang kurtina lang namin na bulaklakin. Pulang-pula ang lipstick at puting-puti ang mukha na tila nadapa sa isang plato ng harina. Kasama namin siya sa table at after magpakilala, deadma na kaming lahat. Nang magbigay ng group activity ang speaker mula pa sa amerika, sabi ng Dr. TaasKilay, “Oh hindi na ako sasali dyan ha? I will just obsere kasi hindi ko na trabaho yan di ba?”  Bigla na lang kaming nagkatinginan ng mga kasama ko sabay sabing “ok po ma’am.” Alam ko na medyo naiinis yung katabi kong teacher pero pinigilan nya ipakita dahil baka makagat siya ni Dr. TaasKilay.

2. Ms. Meme Munako:

Simula pa lang ng semiar, nakita ko na siya noong umupo siya sa silya sa harapan namin. Parang pagod na pagod eh di pa nga nagsisimula ang seminar. Madaming dala si teacher na para bang kakababa pa lang nya sa bus o barko na galing kung saang lalawigan. Umupo siya at tumingin muna sa kaliwa….sa kanan….sa likod at sa harap sabay yakap sa bag at yumuko. Nang pinatayo ang mga participants para awitin ang pambansang awit, nakita ko na lang na hindi kumukibo si Ms. Meme Munako…..hala….nakatulog ata si ma’am….. kalaitnaan ng aming pag awit, biglang may kung anong kumalampag….ayun si ma’am nagulat at biglang napatayo para humabol sa huling limang nota ng pambansang awit. Mabuhay ka ma’am!

3. Mr. Bong Nganga:

Sa kahabaan ng seminar, maka-ilang beses din kaming nabigyan ng mga workshop activities para higit na masigurado ang aming pagkatuto sa mga tinatalakay na mga paksa. Sa isang workshop ko nakilala si Mr. Bong Nganga!  Siya ang natapat na workshop facilitator ng aming grupo. Ok naman sana pero ang di ko masakyan ay ito…Habang nagsasalita ang aming speaker na expert sa UbD (Understanding By Design) na galing pa sa US of A, siya ring daldal ni Mr. Bong Nganga. Sinasabayan niya si Madam speaker na galing pa sa US of A! Sa paraan ng pagsasalita ni Mr. Bong Nganga para kaming mga tao na hindi nakakaunawa ng salitang galing pasa US of A! Parang gusto kong busalan ang bunganga ni Mr. Bong Nganga! kainis!

4. Mrs. Pinky Reklamador:

Hindi talaga mawawala sa isang seminar o ano mang pagtitipon ang mga tulad ni Mrs. Pinky Reklamador.  Sa isang buong araw na nakasama ko siya wala kang maririnig na positibo sa kanya. “Ang init naman dito sa tent (isa sa mga venue ng seminar)”, “Ang tagal namang i-serve ng pagkain!” Ayan may food na (at ng buksan ang takip ng aming pagkain…) Ay ano ba yan!? Tuyot naman yung ulam, kulang sa sauce! Ang tigas ng kanin, di masarap ang desert, sana cake na lang…..” Anak ng kalabaw, wala na talaga siyang nakitang maganda! 

5. Mr. Richie Guinto:

Guro siya sa isang public school sa isang lalawigan na maraming tanim na pinya. Sa kanyang kwento, hirap ang school nila dahil tulad ng maraming schools sa Pilipinas, kulang sila sa classrooms, upuan, libro, walang bubong ang canteen, etc. Sabi nya, marami silang mga estudyante na madalas absent dahil walang perang pamasahe o pambaon. Pero sa kabila nito, kitang-kita kay Sir ang mga nagtatabaan at nagkakapalang mga gintong barcelet, kwintas at relo! Para siya tito ko na galing ng Saudi! Ayon sa kwento nya, 2 ang sasakyan niya at meron din daw siyang condo sa Makati. Kapatid daw siya ng isang opisyal sa kanilang lalawigan na maraming tanim na pinya. Sa isip ko lang “Sana hindi niya sinusuot ang mga alahas na ito sa klase at hindi niya kinukuwento kung gaano karangya ang buhay nya sa kanyang mga mag-aaral. Ano na lang ang klase ng pagpapahalaga ang maibabahagi niya kung ang tanging alam niya ay ipagmalaki ang meron siya. Hay Sir!

Hindi natatapos dito ang aking kuwento, higit pa sa unang limang teachers na pinakilala ko ang mababasa ninyo sa susunod. Mga guro na talagang kahanga-hanga.

another old blog that I want to share to all of you….. 

May mga pagkakataon na minsan parang feeling ko, gusto ko lang umiyak. (minsan sa tuwa, o minsan pag nakakaisip ka ng malungkot.) Isang manunulat ang nagsabi na okey lang namang umiyak minsan kasi sa paraang ito, nalilinis nito ang ating mga mata. Pero para sa akin hindi lang ito nakalilinis ng mata, mas madalas nakalilinis ito ng kalooban.

Tuwing December, ganito ang pakiramdam ko...gusto kong umiyak...hindi dahil malungkot ako. Sa ganitong mga pagkakataon din, sinasabi ng aking mahal na asawa na dapat pag December hindi ako nalulungkot (Tama naman siya, di ba?) Noon madalas lungkot ang dahilan ng mga pa-iyak. Nasanay na kasi ako noon na tuwing pasko maraming tao sa paligid ko, yung tradisyonal na pasko, maraming pinsan, pamangkin, ninong at ninang. After my father died in 2000, medyo naiba ang ihip ng hangin. Lumipat ako sa isang boarding house kasama ang mga co-teachers ko sa unang school na pinag turuaan ko (wag na nating sabihin na Perpetual yung school sa Las Pinas) Then, that's the start of me celebrating Christmas na wala ang parents ko.

When I got married last May 27, 2005 , sobarang nag-iba ang pananaw ko. My wife, let me realized na hindi sa dami ng tao makikita ang tunay na kasiyahan. I have learned that in life we always have to know how to move on. I am lucky to have a very loving partner in life. Sobra ang suporta nya sa lahat ng ginagawa ko. She inspire to be the best person I can be. With her I have seen the importance of counting my blessings. Nakita ko kung ano ang mga tama at mali kong disisyon and she's always there to hold my hand.

Now that I am 29, I can say that I am growing as a person, kasabay narin ng paglaki ng akning katawan. Everyday I am learning. Sabi nga ng isang kanta... " You live, You learn, You cry, You learn." Walang masamang itinuturo ang karanasan ng isang tao, na kanya na lang ang desisyon kung anong aral ang dapat na tanggapin at gamitin. We commit mistakes pero normal lang yun. Ito ang magtuturo sa atin para makilala ang sarili natin.

I was 9 when my mother died... I was 11 when I stopped from schooling and stayed in an orphanage, the Missionaries of Charity Home of Joy for the sick Children (ang haba)... I was 12 when I became part of a foundation and finished Elementary and High School under the scholarship of the Charles Gorrisen Foundation. I have seen how my father asked  favor from our relatives for us to have food on our table. I have seen my eldest sister cried because she can't go to school because we have no money. I have experienced selling "bibingka" for me to play the family computer with my friends. Sa lahat ng mga karanasan na ito, may mga pamamaraan ang Diyos para hindi namin maramdaman ang bigat ng bawat pagsubok. May mga tao na tumulong at nagbahagi ng kanilang sarili para sa amin. I have learned the value of saying thank you sa lahat ng pagkakataon.

Sa isang project namin sa Rotaract Club of Manila Metro, na tinatawag naming The Big Kuya Project. Nakikita ko ang sarili ko sa mga bata ng Sitio Kabulusan. They are the kids who are hoping that someday their families will have a better life. Sa kabila ng kanilang kalagayan  makikita mo ang ngiti at hindi luha at makikita mo ang paniniwala at hindi kawalan ng pag-asa.

Sabi nga ng bago kong hero na si Francis Kong "Be insipred so that you too may be inspiring, and pass on the gift to someone else today. Do that and I guarantee you, your day will be lived to its fullest."

Ito ay ilan sa mga naisulat ko noon na nagpakita ng ilan sa maraming bagay na nakikita outside the classroom. Posted last July 08, 2008 mula sa aking multiply site.

Nung bata pa ako, may mga araw na dinadala ako ng tatay kong si Boy Jumbo sa Luneta para makpag-laro kami ng ate ko. Sabi nya kasi "Kesa, maghabulan kayo sa kalye...eh di sa luneta na para mas maluwag (sabay tawa)" Pag tapos mag-laro, sunod kaming dadalhin ni tatay isa pang lugar sa luneta na kung tawagin ay break water. Dito naliligo ang mga tao lalo na ang mga bata, para mawala daw ang hingal o hika....

Higit 20 years na nakaraan nung huli akong nakaligo sa break water ng Luneta....

2008, July 06, muli kaming dumalo sa taunang project ng Rotary 3810 na Manila Bay clean up drive. At sa pangalawang pag-kakataon nakita kong muli ang kalunos-lunos na kalagayan ng lugar. Tambak kung tambak ang mga basura dito at talaga namang di kakayanin ng mag-hapon na linisin ito.

Lalo na at present din si Mayor Lim ng Maynila na busy sa pamimigay ng bente pesos sa mga taong nakapaligid sa kanya. Halos di magkamayaw ang mga bata, sama mo na pati mga matanda, sa pag hila ng bente pesos sa kamay ni Mayor....hay.....

Sa kabilang banda, habang busy kami sa pag papa-picture at pg-hila ng mga sako ng basura, ilang tanong ang pumasok sa isip ko.
1. May pag-asa pa ba ang Manila Bay?
2. Bakit ang daming gusto humingi ng bente kay Mayor?
3. Bakit camera ang hawak at hindi basura?

Nang makaramdam kami ng init dahil black ang maganda naming tshirt. Nagkatuawan kaming magkulitan sa gitna na Roxas Blvd. at todo pictures talaga ang labanan. Halos maubos ang baterya (ng bago kong camera na may 10X zoom hahahaha....) At halos mangawit nag mga panga namin kakangiti at halos pulikatin kami kaka-tumbling at kakatalon.

Nag-yaya akong mag-pakuha ng picture malapit sa dagat para mas maramdaman ko ang simoy ng hangin (hmmmm). Sa aming pag-hahanap ng pwesto, biglang may nakita ang isang member namin na sidecar na may pangalang Mark Lester....sabi ko sige dun tayo tapos pakita natin kay Lester (member namin na Mark Lester ang pangalan.) Siyempre handa na ako sa pag-smile sa camera...tapos biglang sa tabi ko ay may isang bata.....'sakto sa assignment ko kay Direk Cesar, ganito ang gusto nyang tema." Di ako nag-aksaya ng panahon at kinausap ko ang bata.....

 
Nung simula maganda ang usapan. Tapos na daw siyang maligo at hinihintay nya na lang ang kapatid nya na matapos. Inisip ko na may kasama silang dalawa dahil sa dami ng tao dun, malamang isa dun ay kapatid o magulang nila. Marami akong tanong noon pero natatakot ako sa pwede nyang isagot sa akin. Habang nag-uusap kami may batang babae na tumatawag sa akin. At pag tingin ko sa baba...nandun ang bata at mahigpit ang kapit sa bato para di siya mahulog. Yun ang kapatid ng kausap ko (na ayaw ibigay ang pangalan). Natakot ako para sa batang babae na baka mahulog. Inakala ko na ang mamang nasa tabi niya ay ang kanilang tatay (hindi pala) , kung kaya't agad ko tong tinawag para i-akyat ang bata.....Nakita kong may hawak ding bente pesos nang bata....nabigyan ni Mayor! Sa pagtatapos ng maikling usapan. Tinanong ko siya kung nasan ang magulang nila....ito lang ang malutong na sagot ng bata "'tang ina mo, pakelam mo ha?"

Hindi ko inakala na ganon ang huling sasabihin nya. Pero naintindihan ko...Ano nga ba ang pakielam ko sa kung nasan ang magulang nya?

Marami sa mga batang tulad niya ang ganito na mag-iisip. Na walang pakielam ang mga tao sa kung anong buhay meron sila. Alam ko na sa kabila ng mura at galit ng bata sa tanong ko...eto talaga ang gusto niyang sambitin...."matutulungan mo ba ako, kuya?"

Sana may magagawa ako sa mga ganitong pag-kakataon....

Wala akong ibang naisip kundi ang pag-dasal sila....